Het is maar een loopje van één maat en toch is door heel de popmuziek bekend. Ga op een podium staan en speel als bassist dit loopje en iedereen heeft direct het feest der herkenning! Ik bedoel het loopje dat Henry Mancini schreef voor de film Peter Gunn. Henry Mancini schreef wel meer leuke basloopjes, zoals The Pink Panter. (daar zal ik een aparte blog van maken). Het loopje is maar één maat lang en loopt het hele nummer door, dat staat in de muziek bekend als een ostinato. Deze ene maat gaat dus het tijdens het hele nummer door, waardoor geeft dat een beetje een sinister effect.
In de originele opname van Henry Mancini moet je heel goed luisteren wat er gebeurd. Ik hoor in de laatste noot van de maat een G#. (op youtube is het stuk iets sneller en komt dan een noot hoger uit) Diezelfde G# hoor ik ook terug in de cover van de Blues Brothers.
Ook Emmerson Lake and Palmer hebben een versie van Peter Gunn Theme gemaakt, maar daar hoor je duidelijk een G als laatste noot.
Twee van de drie (bekendste) versies spelen een G# en één keer speelt een G, dus ik houd het maar op een G#. Maar wie een ander idee daar over heeft: laat het me weten!
Veel succes met dit loopje. En let op: je speelt de zaal ermee plat!